Adrenal Yorgunluğunuz Gerçek mi?
Adrenal yorgunluk muhtemelen gerçek değil, ancak belirtiler kesin. İşte gerçekten olan şey:
Adrenal Yorgunluk Gerçek mi?
Muhtemelen hayır ama insanların kendisiyle ilişkilendirdiği belirtilere neden olabilecek gerçek sorunlar var. Birçok koç gibi ben de bir zamanlar adrenal yorgunluğa inanıyordum. Teori şu şekildeydi:
Sürekli stres altında olduğunuzda, adrenal bezleriniz fazla mesai yapar ve “olması gerektiğinden” daha fazla stres hormonu üretmeye zorlanır. Zaman geçtikçe yorulurlar ya da artık stres hormonu üretemezler. Bu,vücudu stresli durumlarla baş etmek için donanımlı hale getirir ve kronik olarak yorulmanıza neden olan bir duruma yol açar.
Peki bu semptomlar neden kaynaklanıyor?
Bu, insanların semptomları hakkında yalan söyledikleri anlamına gelmez. Bunlar gerçektir ve aşırı stres, uyarıcıların kötüye kullanımı ve stres hormonlarının üretimini artıran diğer yaşam tarzı sorunlarından kaynaklanabilir. Ancak, böbreküstü bezlerinin “yorgunluğu” nedeniyle değildir.
Belirtiler neler?
İnsanların adrenal yorgunluğundan şüphelendiklerinde genellikle deneyimledikleri:
Motivasyon düşüklüğü
Düşük enerji
İrade ve disiplinde azalma
Zevk eksikliği
Depresyon
Bozulmuş uyku düzenleri
Tam bir uykudan sonra dinlenmiş hissetmemek
Fiziksel ve zihinsel performansta azalma
Bu Sorunlara Ne Sebep Olabilir?
En olası nedenler:
Dopamin tükenmesi
Dopaminerjik reseptör duyarsızlaşması
Adrenerjik reseptör duyarsızlaşması
Noradrenalin tükenmesi
Bu durumlardan herhangi biri adrenal yorgunluğuyla ilişkilendirdiğimiz semptomlara yol açacaktır. Ve bunların tümü, kronik olarak stres altındayken veya sinir sisteminizi zorlarken ortaya çıkabilir.
Beyin kimyanıza bağlı olarak, bazılarının size diğerlerinden daha fazla olma olasılığı vardır. Örneğin, dopamine karşı çok hassas olan bir kişinin dopamin tükenmesi veya dopaminerjik reseptörleri duyarsızlaşması daha muhtemeldir.Çünkü doğal olarak ona karşı çok hassas ancak yüksek seviyede dopamin üretmiyor.
Adrenaline karşı daha hassas olan biri, adrenerjik direnç ve noradrenalin tükenmesi riski altındadır. Bu daha yaygındır. Nüfusun yaklaşık % 14-20’sinde dopamin baskındır.
Hala kafan karışık mı? İşte anlamanız gerekenler: Adrenalin ve dopamin, nörotransmiterlerdir – beyninizi kontrol eden kimyasallar- Reseptörlere bağlanarak ve aktive ederek çalışırlar. Reseptörler az çok hassas olabilirler. Ne kadar hassas olursalar, nörotransmitere o kadar güçlü tepki verirler.
Dopamin ve adrenalin, nörotransmiterleri aktive eder.Sinir sistemini açar, motivasyonu arttırır, iradeyi,rekabet gücünü,fiziksel ve zihinsel performansı artırırlar. Ayrıca üzerinde çalıştıkları beynin kısmına bağlı olarak kendi etkileri vardır. Örneğin, dopamin” zevk ” nörotransmiterdir.
Her ikisi de birbirine sıkıca bağlıdır çünkü adrenalin nihayetinde dopaminden üretilir. Dopamin, adrenaline dönüştürülebilen noradrenaline dönüştürülebilir.
Bu yüzden ne kadar adrenalin üretmeniz gerekiyorsa, o kadar fazla dopamin kullanırsınız. Çok fazla dopamin üretmezseniz ve çok fazla adrenalin üretmek için kullanırsanız, dopamin depolarını tüketme riskiniz vardır. Bunun hakkında konuşalım.
Dopamin Tükenmesi
Düşük dopamin üretimi olan insanlar, vücutlarından stresli durumlara sokularak çok fazla adrenalin pompalamalarını istediklerinde dopaminlerini tüketme riskini taşıyacaklardır.Çeşitli antrenman değişkenleri adrenalini artıracaktır:
Tempo: Daha hızlı antrenman en yüksek miktarda adrenalin üretir.
Hacim: Daha fazla hacim daha fazla adrenalin anlamına gelir.
Zihinsel Stres: Maximum kaldırış denemesi (veya kendinizi sinirlendirmek) de adrenalini artırabilir.
Birisi doğal olarak düşük dopamine sahipse ve hızlı bir şekilde büyük bir hacimle çalışıyorsa ve sürekli tükenişe kadar gidiyorsa dopamin tükenmesi riski yaşama ihtimali yüksektir.
Dopaminerjik Reseptör Duyarsızlaşması
Başka bir olasılık, dopaminerjik reseptörleri daha az hassas hale getirmektir. Bu durumda etki dopamin tükenmesine benzer: Bol miktarda dopamin var, ancak reseptörler buna cevap vermiyor.
Bu çok daha az yaygındır. Normal bir yaşam süren ve sıkı bir şekilde çalışan düzenli bir kişinin başına gelmeyebilir. Doğrudan dopamin reseptörlerini hedef alan maddeleri / ilaçları kötüye kullanan kişilerin yaşama olasılığı daha yüksektir.
Dopaminerjik reseptörlerinizi ne tür ilaçlar daha az hassas hale getirebilir?
Bunlar en yaygın olanlarıdır:
Kokain
Amfetamin
Ritalin
Metamfetamin
Nikotin
Bu ilaçların kullanımı dopaminerjik reseptörler üzerinde büyük bir uyarıcı oluşturabilir. Reseptörler, sürekli aşırı uyarılmayı önlemek için daha az yanıt vererek adapte olurlar. Birisi düzenli olarak bu ilaçları alırsa kolayca kendi dopaminine dirençli hale getirebilir ve daha önce bahsettiğimiz semptomları yaşayabilir.
Not:Bazı anabolik steroidler, steroid kullanımıyla ilişkili depresyonun nedeni olabilecek dopaminerjik reseptörleri de uyarır.
Diğer bir olasılık ve çok daha sık rastlanan adrenerjik reseptör duyarsızlaşması veya noradrenalin tükenmesidir.
Adrenerjik Reseptör Duyarsızlaşması
Adrenerjik reseptörlerin duyarsızlaştırılmaları en kolay olanıdır. Geçmişte clenbuterol almış bir vücut geliştiriciye sorun. İlk iki gün çok iyi etki aldıktan 2-3 gün sonra etkiler az. Ve bir azalmaya başlar hafta sonra artık hissedilmez.Bunun nedeni, alıcılarının duyarsızlaşmasıdır.
Sorun şu ki, kendi adrenerjik reseptörleriniz hassaslaşmaya başladığında, kendi adrenalinize eskisi gibi yanıt vermeyi bırakırlar. Düşük enerji ve motivasyona, disiplin ve özgüvende bir düşüşe, kötü performansa neden olabilirler.
Adrenerjik reseptörlerini hassaslaştırmak için illa clenbuterol kullanmanıza gerek yok. Bu alıcılar yarış arabalarındaki NO2 gibidir size bir “yaşa ya da öl” durumunda kısa bir süre için destek vermek içindir. Her zaman aktif kalmak zorunda değiller.
Sürekli stres altındaysanız ve adrenalin salgılıyorsanız, reseptörlerinizi kolayca dirençli hale getirebilirsiniz. Bu, yanlışlıkla “adrenal yorgunluk” dediğimiz şeyin en yaygın nedenidir.
Noradrenalin Tükenmesi
Son olasılık, noradrenalinin tükenmesidir. Buna kronik ve aşırı kortizol yükselmesi neden olabilir.Kortizol noradrenalinin adrenaline dönüşümünü artıran şeydir. Ne kadar çok kortizol üretiyorsanız, noradrenalini o kadar fazla adrenaline dönüştürürsünüz.
Noradrenalin tükenmesinin belirtileri şunlardır:
Düşük enerji
Odak eksikliği
Konstrasyon sorunları
Düşük kan şekeri
Aşırı kronik kortizol seviyeleri, ya noradrenalini tüketir (düzeltmesi daha kolay) ya da adrenerjik reseptörlerin duyarsızlaşmasına neden olur (düzeltilmesi daha zor) ya da “adrenal yorgunluk” olarak düşündüğümüz şeye yol açabilir.
Hangisini yaşadığımızı nasıl bileceğiz?
Kan testlerinin yanı sıra, çoğunlukla davranışsal gözlemlere güvenmeniz gerekir. Ama onu daraltabilecek bir test var.
Sabah aç karnına 7 gram tirozin al, 30 dakika bekle ve nasıl hissettiğini değerlendir. Çoğu sabah normalde nasıl hissettiğinizi karşılaştırın.
Eğer 30 dakikalık tirozin kullandıktan sonra, kendinizi normalden çok daha iyi ve daha enerjik hissederseniz, problem muhtemelen dopamin tükenmesidir. (tirozin, dopamin yapmak için kullanılır)
Kendinizi iyi hissediyorsanız, ancak tam mükemmel hissetme noktasına gelmiyorsanız, muhtemelen noradrenalin tükenmesidir. Bu durumda biraz daha iyi hissetmek 45 dakika sürebilir. Çünkü tirozin, dopamin yapacak ve sonra noradrenalini artıracak.
Eğer 30-45 dakika sonra hala bok gibi hissediyorsanız ve hiçbir fark yoksa o zaman adrenerjik duyarsızlaştırmadan daha fazlası olur.
İlk iki vaka aynı temel çözümü paylaşıyor: dopamin seviyelerini arttırın.Tavsiyem tirozin,b6,rhodiola kombinasyonudur rhodiola dopamin ömrünü uzatır.
Sorununuz noradrenalin azalması ise, antrenman sonrası ve akşamları 3-5 gram glisin ve küçük bir doz magnezyum (500 gram) alarak kortizol seviyelerini azaltmak isteyebilirsiniz. Glisin, aşırı aktivasyon nedeniyle kortizol üretimini azaltacak nörolojik bir inhibitördür ve magnezyum, adrenalini adrenerjik reseptörlerden çıkarabilir.
Sorununuz adrenerjik duyarsızlaştırma ise, adrenalinin reseptörlere aşırı bağlanmasını önlemek için günde 3-4 kez (500 mg) küçük dozlarda magnezyum alınması yardımcı olacaktır. Böylece yemek sıklığı ve karbonhidrat alımı artacaktır.
Daha yüksek öğün sıklığı ve daha sık karbonhidrat beslenmesi, hem doğrudan hem de kortizolü azaltarak adrenalin üretimini azaltacak ve bu da noradrenalini adrenalin dönüşümüne indirgeyecektir.
Eğer bir karbonhidrat düşmanıysan, “Evet, ama şişmanlayacağım!” diye düşünebilirsin. Belki bu süreçte bir veya iki kilo yağ kazanacaksın. Ancak bu, alıcılarınızı dirençli tutmanın uzun vadeli zararı ile karşılaştırıldığında hiçbir şey değildir.
Antrenmana gelince, tüm bu durumlar antrenman yoğunluğunun % 40-50 civarında azaltmanızı, antrenman frekansınızı azaltmanızı (sadece üç veya dört egzersiz yapın), dinlenme aralıklarını artırmanızı ve sorun çözülene kadar yoğunluk tekniklerinden uzak durmanızı gerektirir.
